در خصوص دیگوکسین
دیگوکسین (به انگلیسی: Digoxin)
رده درمانی: گلیکوزید قلبی.
اشکال دارویی: قرص، الگزیر، قطره، آمپول
دیگوکسین از قدیمیترین داروهای ضدآریتمی بهشمار میرود و در درمان نارسایی قلبی و آریتمی فوق بطنی (بهویژه فیبریلاسیون دهلیزی) مصرف میشود و اثر کلی آن، تقویت قدرت عضله قلب افراد مبتلا به نارسایی قلبی میباشد.
دیگوکسین نیروی انقباضی قلب را افزایش و هدایت الکتریکی آن را کاهش میدهد. احتمالاً افزایش نیروی انقباضی عضله قلب، ناشیاز مهار پمپ مبادله یونهای سدیم و پتاسیم در غشای سلولی عضله قلب میباشد. بر اثر بلوک این پمپ سطح سدیم داخل سلولی افزایش مییابد و منجر به کاهش فعالیت پمپ سدیم/کلسیم (NCX)در غشای سلولهای میوکارد میشود. حاصل نهایی این فرایند افزایش سطح یونهایکلسیم در داخل سلولهای میوکارد است که بر فعالیت انقباضی فیبرهای میوکارد افزوده میشود. این دارو سرعت هدایت قلبی را کاهش و دوره تحریکناپذیری گره دهلیزی ـ بطنی را افزایش میدهد.
در مسمومیت حاد این دارو ا فرد دچار هیپرکالمی می شود و نباید تجویز پتاسیم صورت بگیرد ولی در مسمومیت مزمن با دیگوکسین علائمی چون هیپوکالمی ، هیپومنیزمی و هیپرکلسمی صورت میگرد که ابتدا باید پتاسیم تجویز کرد و درصورت بهبود نیافتن علائم میتوان از داروهای ضدآریتمی (نظیر لیدوکائین) و آنتی بادی های ضد دیگوکسین استفاده نمود.